Son Dakika Haberler Haberiniz Olsun
Related Articles
Yürüyordum, meskene yaklaşmıştım. Biri “İyi akşamlar” dedi. “Teşekkürler, size de” diye yanıtladım. Ortada bir duyuyorum bu sesi… Komşularımdan biri herhalde fakat isim ya da diğer bir bilgi yok, yalnızca ses benim için.
O da hiç demiyor “Ben şuyum, komşuyuz, adım bu” diye. Ben de “Sen kimsin” diye soramıyorum. Birçok emsal kişi var hayatımda. Ben mi sorayım her selam verene, o mu tanıtsın kendini? “Siz de kimsiniz” demek kabalıkmış üzere geliyor.
Bu ortada konuta girdim, rutin işleri bitirip oturdum. Derin bir nefes almıştım ki kapı çaldı. Eşim geldi. Çayını aldı, oturdu karşıma ve “Şikâyet var senden” dedi! Ne olmuş tekrar? Kime ne demişim? Zira bazen oluyor, kızıyorum… Kaldırımdan, yoldan geçemeyince söyleniyorum. Yolu kapatan failler de duyuyor fakat bana bir şey diyemiyorlar. Sonra da anneme ya da eşime şikâyet ediyorlar; hudutlu bir insanmışım, kızıyormuşum her şeye… Fakat neye? Neden sanki? Park bulamayan, yaya yoluna park eder. Soba yakan, közü kaldırıma döker. Ben yanarım, kayar düşerim… Kaldırım yok, yoldan yürürüm. Biri camı açar “Birader yoldan yürüyorsun” diye uyarır. “Acaba neden” deyince de bana kızar. Otobüs durağına TIR’ı park eder biz otobüs beklerken sahibi gelir, TIR’ı çalıştırır, motoru ısıtır, en az 10 dakika egzoz dumanını soluruz. Hiç kimse tek laf etmez. TIR gidince herkes isyan eder! Kim şikâyet edecek trafiğe ya da ilgili yere? Daima olayın dışındayız. Rahat değilsek kanunu, kuralı devreye sokmak için teşebbüste neden bulunmuyoruz? Bu türlü olunca ilgili kurum nereden bilsin yaşanan sorunu? Yani biz dağa küsmüşüz lakin onun haberi yok galiba…
Basit düşünün
Şikâyet konusunda kalmıştım. Sabah işe giderken tanıdık bir ses “Nereye” dedi. “İşe gidiyorum” diye cevapladım. “Yok yani metroya mı? Gel bırakayım” dedi. Teşekkür ettim, havanın hoş olduğunu, yürümek istediğimi söyledim. “Gel gel. Ben de o tarafa gidiyorum” dedi. “Teşekkür ederim sahiden. Yürümek istiyorum” diye tekrarladım. “Peki” dedi ve gitti otomobiliyle kaldırımdan inip. Teklifini reddettim diye eşime şikâyette bulunmuş. “Yanlış mı yaptım” demiş. Ben de “Yanlış bir durum yok ortada. Yalnızca otomobilin park edildiği yer yanlış” dedim. “Ama çok takıyorsun her olana” dedi eşim. “Taktığım bir şey yok canım. O takmış, unutmamış akşama kadar. Seni bulmuş, konuşmuş. Meğer kendini tanıtsaydı, bir konuşsaydık, kırıldım mı yoksa hava almak mı istiyorum bana sorsaydı” dedim. Şunu demek istiyorum: Bu kadar derin düşünmeyin… “Yardım lazım mı?” “Evet, lütfen” – “Hayır, teşekkür ederim”… En doğalı bu, ötesi yok ki. Sohbetse emelin, komşuyuz diye bir dostluk başlatmak istiyorsan tamam, lakin kolay düşün. “Ben X. Karşınızdaki binada oturuyorum” dersen bu tanıdık sesle ortak neyimiz var bilirim. Çabucak yanlış anladı fikri beliriyor. Tahminen de sen yanlış anladın ya da anlatamadın. Bazen de gördüğünüz kişiyi tanırsınız fakat “Neredendi” dersiniz ya bir mühlet… İşte ben de bunu yaşayabilirim. “Bu ses tanıdıktı fakat neredendi” diye bana da azıcık müsaade verin. Hatırlayayım bu sesi nereden biliyordum diye… Bazen de tam zıddı, çok güzel tanıdığım biri gelip “Harun, ben arkadaşının eşiyim” diyor. Çok güzel tanıyorum lakin isim lazım ki bir yere koyayım sizi. Daha da komiği, mahallede bir mevzu oluyor ya da şöyle bir konuşma: “Harun, bakkalın selamı var.” Hangisi? Bizim sokaktaki mi, alttaki mi? “Bizim buradaki” diyor mesela. “Peki, orada üç şahıslar. Hangisi?” “Uzun uzunluklu olan var ya, kısa saçlı” diyor. Güleyim mi ağlayayım mı? “Adı ne” diyorum. “Bilmiyorum” diyor. “E ben de herkesi ellemiyorum” diyorum, yeniden kızıyorlar. “Doğadaki her şeyin bir ismi var yahu! Neden kullanmıyoruz” diye başlıyorum. Sonra da “Tamam, tamam. Başlama yine” diyorlar.
Anlaşamıyor olmamızdan yarı yarıya hatalıyız. Ben anlayamadığım vakitlerde soru sormaktan korkmayacağım. Siz de… Bir de birbirimize vakit ayırmamız ve anlaşana kadar vazgeçmeden konuşmamız gerek. Camı açıp soruyu sorup giderseniz, ikimiz de düşünürüz ‘Acaba yanlış mı anladı’ diye. İkimizde de birebir soru var ancak karşılık yok. Zira aramadık yanıtı… İki kişi ortasında yaşananı üçüncüye şikâyet etmek yerine daha açıklayıcı olmayı düşünsek çözeceğiz. Sonraki konuşmalarda da daha kolay anlaşacağız.
Bir de sokaktaki kurallara uyarsak ben de hudutlu gözükmem dışarıdan bakınca. Tanışır, konuşur, anlaşırız. İrtibat daha kolay başlar. Şikâyet etmeye ya da gönderme yapmaya da gereksinimimiz kalmaz. Geçinip gideriz daima birlikte.
