Son Dakika Haberler Haberiniz Olsun
Related Articles
◊ Âlâ bayramlar Erol Beyefendi. Hatırladığınız en eski bayramla başlayalım. Nasıl bir ortam canlanıyor gözünüzün önünde? Nasıl bir aile tablosu, nasıl bir Türkiye?
– “Nerede o eski bayramlar” diye başlayan bir emekli sohbeti istiyorsun anladığım kadarıyla… (Gülüyor) Ben Moda’da doğup büyüdüm. Beş erkek çocuklu bir ailenin dördüncü erkek çocuğuyum. Üç abim var. Onlardan sonra bizimkiler üretime bir 10 yıl orta vermiş. Sonra kız çocuk sahibi olma hayaliyle tekrar üretime geçince ben doğmuşum. Akabinde da erkek kardeşim dünyaya gelmiş. Sonunda pes etmişler artık… Beş erkek kardeş, babaerkil bir ailede, otoriter bir baba ve sevgi dolu bir anneyle çok hoş bir halde büyüdük. Bizim yetiştiğimiz yılların pedagojik formasyonu; “Aman baban duymasın”dı. (Gülüyor)
Ramazan Bayramı’na Şeker Bayramı dediğimiz yıllardı. Zira büyüklerin elini öptüğümüz vakit beyaz mendiller içinde para yahut şeker verirlerdi.
Tasarrufun da kıymetli olduğu yıllardı. Annem çok uygun dikiş dikerdi. Ağabeylerimin ceketleri daraldığı vakit bize uydururdu. Ben dördüncü olduğum için bana sıra geldiği vakit aksi yüz olurdu kumaş.
◊ O periyot ekonomik durumunuz nasıldı?
– Orta halli bir aileydik. Babam ticaret yapıyordu. O yıllarda kim varlıklı, kim yoksul hiç bilinmezdi. Herkes eşit üzereydi. Beyaz yakalı siyah önlüklerle ilkokula giderdik. Kıyafetler yeterli makûs tadil edilerek giyilirdi fakat potinler kıymetliydi, ayakkabılar yani. Ayakkabıyı yeni almak gerekirdi ve bayramlarda alınırdı. Sümerbank çok hoş ve çok sağlam ayakkabılar üretirdi. Biz daha sükseli ayakkabılar isterdik, ancak babam bizi Sümerbank’a götürür, oradan sağlam ve ucuz ayakkabılar alırdı.
◊ Hangi yıllardan bahsediyoruz tam olarak?
– Milattan sonra 50’li yıllardan! (Gülüyor) 1950’li yıllar. Arife akşamları o ayakkabıyla yatılır, bayram sabahına radyoda Mustafa Kandıralı’nın klarneti eşliğinde çalan oyun havalarıyla başlanırdı. Yeni giysiler giyilir, bayram ziyaretleri yapılır, el öpülürdü. Kısacası hoş günlerdi eski bayramlar.
◊ Mustafa Kandıralı demişken, kendisi o periyot dünya çapında meşhur bir klarnet sanatkarıydı. Tanışma fırsatınız olmuş muydu?
– Maksim’de çalışırken arkadaş olduk. Bir gün sohbet ediyoruz, ben Amerikalı ünlü klarnet caz sanatkarı Benny Goodman’dan bahsettim. “Arkadaşımdır” dedi. Şaşırdım, “Nasıl olur ya?” dedim. “Biz çok birlikte çaldık” dedi. Doğruydu. Caz sanatkarları, dünyanın her yerinde müzisyenlerle oturup “jam session” yaparlar, doğaçlama müzik yani. Benny Goodman da Türkiye’ye konser vermeye geldiğinde en âlâ klarnet sanatkarını sormuş, Kandıralı’yı söylemişler. Onunla oturup çalmış.
GAZİNOLARIN BAYRAM PROGRAMI ÇOK VARLIKLI OLURDU
◊ Bir devir güçlü bir gazino kültürü vardı. O gazinolardaki bayram programları nasıl olurdu?
– 70’li, 80’li yıllarda bayram programları çok varlıklı olurdu. Bazen Zeki Müren, Emel Sayın, Muazzez Abacı gibi gerçek solistleri, bazen de şimdi ismi olmayan yeni sanatkarları sahneye çıkarırlardı. Alt takım da fevkalade güçlü olurdu. Mesela Maksim’de bir kezinde Zeki Alasya-Metin Akpınar, Ahmet Özhan, Sezen Aksu ve ben sahneye çıkmıştık. Bir gecede bu isimlerin hepsini izleyebiliyordunuz.
◊ Harikulade takımlar hakikaten… Assolistlerin büyük yıldız olduğu devirler…
– Alışılmış. Assolistlerin enteresan kuralları vardı. Yasaklı müzikleri olurdu örneğin. Tanınan müziklerden bir liste yaparlardı, o liste kulise asılırdı. Öbür sanatkarlar listede yazan müzikleri okuyamazdı. Bir de birtakım assolistler kendisinden evvel ekoyu kıstırır, volümü düşürür, kendi sahneye çıktığı vakit açtırırdı.
◊ O vakitler çok kıymetli mıydı bu türlü cümbüşlere erişmek? Orta halli bir aile, gazinoya gelip bahsettiğiniz dev takımları izleyebilir miydi?
– Aileler matinelere gelirdi. Gündüz cümbüşlerine. Geceleri alışılmış değerli olurdu. Hele ön masalar.
◊ Gazino devrinden farklı anılarınız var mı?
– Gazino kültüründe sanatkara çiçek yollamak kıymetli bir sıkıntıydı. Büyük Maksim Gazinosu’nun bir çiçekçisi vardı, Bogos diye. Bogos’un da üç tane ceketi vardı. Biri sarı-kırmızı, biri sarı-lacivert, biri de siyah-beyaz. Hangi futbol kulübünün başkanı gelirse, Bogos o kadronun renklerindeki ceketini giyerdi. Bir bayram programında gazinoya üç kulübün başkanı birden gelmiş! Bogos o gün bukalemun üzere sarı-lacivert ceketi giyiyor, Fenerbahçe liderinin masasına servis yapıyor. Sonra sarı-kırmızıyı ceketi giyip Galatasaray’ın liderinin masasına gidiyor, akabinde siyah-beyaz ceketle Beşiktaş liderinin masasına… Bogos çok üzücü olmuş, biz de çok gülmüştük. (Gülüyor)
ARTIK BAYRAMLARDA ÇALIŞIYORUZ
◊ Geçmiş bayramları konuştuk, pekala en son bayramda ne yaptınız?
– Geçen yılki bayramda çalıştım sanırım. Artık artık çalışıyoruz. Genelde Antalya’da, Kıbrıs’ta yahut öbür yerlerde konserlerim oluyor.
◊ Bu bayramda çalışacak mısınız?
– Yok, bu bayramda iş almadım. Ramazanda da istirahat ettim. Bayram sonrasında acısını çıkaracaklar ama! (Gülüyor) 4 Nisan’da başlıyoruz konserlere.
◊ Nerede çıkacaksınız 4 Nisan’da?
– İstanbul Günay’da. Sonra 7’sinde Üsküdar Belediyesi Bağlarbaşı Kongre ve Kültür Merkezi’nin açılışında konserim olacak. 8 ve 12 Nisan’da özel gecelerde çıkacağım, 11 Nisan’da Ankara Günay’da, 18 Nisan’da Boaz Live’da, 26 Nisan’da İzmir Sunset Palazzo’da olacağım. Bu ortada 15 Nisan’da Mersin’de İhtilal Erbil’le “Yan Yana” isminde bir fotoğraf standı açacağız. İhtilal Erbil, benim akademiden hocam ve de çok sevdiğim bir dostum. Dünya çapında bir sanatçı. Ömrünün 60 yılını resme vermiş çok büyük bir usta. Onunla birlikte olmak bana gurur veriyor.
◊ Olağanüstü, sergiyi de duyurmuş olduk buradan… Bu bayram Polonezköy’deki konutunuzda mi olacaksınız?
– Bayramda Polonezköy’deyim, evet.
◊ Ben size en keyifli olduğunuz, unutamadığınız bayramı da sormak istiyorum…
– Benim en şanslı bayramım, 1976 Eylül’ündeki Şeker Bayramı’ydı. TRT tek kanal o periyot. Benim “İşte O denli Bir Şey” ve “Sevdan Olmasa” müziklerim yeni çıkmış. Üretimci Erşan Başbuğ vardı, ona verdim modülleri. Bir beyaz smokinle cumartesi gecesi programında o iki şarkıyı birinci defa söyledim. Kıyamet koptu! Benim en hoş bayramım diyebilirim.
AKADEMİ VAZİFELİSİ OLMUŞTUM LAKİN MÜZİKLER ISRARLA BENİ ÇAĞIRDI
◊ Siz hem 1970’lerin Tarkan’ı üzereydiniz, hem de pak yüzlü, beyefendi kişiliğinizle genç kızların, hatta kayınpeder-kayınvalidelerin hayallerini süslüyordunuz. Nasıl oluyor bu?
– (Gülüyor) O denli bir şey var, evet. Nükhet Duru dalga geçer hatta, “Paşa çorbası” der benim için.
◊ Neden, ne demek o?
– Pak yüzlü manasında herhalde. Bu benim oynadığım bir şey değil. Yaradılışım, duruşum, tahminen gülüşüm, tahminen sakalım bıyığım olmadığı için kız anneleri beni ülkü damat adayı olarak görüyorlardı. Kızlarına “Bak işte bu türlü bir delikanlı bul” filan diyorlardı.
◊ Sizin yüzünüzden çok müzisyen de heba oldu! Siz mimar oldunuz diye senelerce müziğe heves saran her gence “Bak Erol Abin üzere ol, evvel altın bileziğini koluna tak” dediler. Örnek gösterildiğiniz için onca çocuk istemedikleri kısımlarda okudu…
– (Gülüyor) Fakat bak ben ona heba olmak diye bakmıyorum. Entelektüel olmanın kuralı; bir branşın dışında ikinci bir branşta ustalık seviyesinde âlâ olmaktır. Mimarlık eğitimi bana müzikte nasıl ilerleyeceğimi anlattı. Mimarlık, sebep ve sonuç bağını daima sorgulayan, analitik ve sentetik bir eğitimdir. Bizim pop müziğe başladığımız yıllarda okul yoktu, ekol yoktu, hiçbir şey yoktu. Nasıl ilerleyecektik? İşte daima mimarlıktan, sebep-sonuçtan yolumuzu bulmaya çalıştık. O arkadaşların da eğitimleri boşa gitmemiştir.
◊ “Ben şöhret hastalığını nezle olarak atlattım” diyorsunuz. Sanki cebinizde öbür bir alternatifin olması, size diğer bir dünyanın da mümkün olduğunu göstermiş olabilir mi?
– Çok gerçek bir şey söylüyorsun. “Başka bir dünya mümkün” kelamı çok kıymetli. Mesela 80’li yılların ortasında gazinolarda çalışıyorduk. O periyot gazinolara arabesk müzik hükümran oldu. Mafyöz tiplerin olduğu bir periyot. Ben işsiz kaldım. 86 yılında mimarlık ofisimi açtım ve uzaklaştım sahnelerden.
◊ Kaç yaşındaydınız o zaman
– 39. Bir ses sanatkarı için bayağı yeterli bir yaş… Sonra özel televizyonlar gündeme geldi. Faruk Bayhan aradı bir gün, “Süper Aile müsabakasını yapalım” dedi. O prime time’da daima birinci oldu. Sonra “Erol Evgin Show”u yaptım. Akabinde “Bir Sevda Masalı”, “Bir Müziksin Sen” geldi. Merhum Seyfi Dursunoğlu’yla “Benzemez Kimse Sana”yı yaptık, o da çok tuttu. Onlar sayesinde adımı muhakkak bir çizgide tuttum. 2005’te Melih Kibar ortamızdan ayrılınca, “Bizim eski müzikleri bir daha çıkarayım” dedim. İşte “come back” (geri dönüş) dedikleri durum. “Bit pazarına ışık yağdı” diyorum ben. Artık de bayağı ağır çalışıyorum. En son “Öpseydin Yaralarımdan” diye bir müzik yaptık.
◊ Nasıl dinlenme, izlenme oranı?
– Çok güzel. Müziğin kelamlarını Dr. Selma Çuhacı yazdı, ben besteledim. Düzenlemesini Firuz İsmailov yaptı. Klibi Ecem Gündoğdu çekti, imaj direktörlüğünü Veli Kuzlu yaptı. Hoş bir iş oldu. Artık öteki müzikler var. Keyif veriyor bana yaptığım iş. Bakalım nereye kadar gidecek…
MELİH VE ÇİĞDEM’LE YAPTIĞIMIZ ŞARKILARLA TEPEYE OTURDUK
◊ Melih Kibar ve Çiğdem Talu’yla birlikte çalıştığınız şanslı, hoş günler, müzik hayatınızın özel bir periyoduydu. Nasıl tanışmıştınız?
– Eşim mimar ve Çiğdem Talu’nun ağabeyi Fazilet Talu’nun ofisinde çalışıyordu. Fazilet Abi bir gün demiş ki; “Benim kardeşim de kelam yazıyor, Erol’la bir ortaya getirsek ya onları”. Biz bir ortaya geldik. Birinci olarak “Şoför Mehmet” ve “Tanrım Bu Hasret Bitse” diye iki müzik yaptık. Çiğdem birkaç ay sonra “Seni bir besteciyle tanıştıracağım” dedi. Baktım Melih geldi. Biz sarılınca Çiğdem “Siz tanışıyor muydunuz?” diye şaşırdı. Ben üniversite öğrencisiydim, Melih de Alman Lisesi’nde son sınıftaydı. Hafta sonları İstanbul Yelken Kulübü’nde dans müziği yapardık. O çalardı, ben söylerdim. Kümemizin ismi “Yarasalar”dı… Alışılmış Çiğdem ve Melih’le çok güzel bir buluşma oldu. Sonra birinci müzikler çıktı; “İşte O denli Bir Şey” ve “Sevdan Olmasa” patladı. Doruğa oturduk. Onlarca müzik üst üste geldi. 8 yıl çok hoş müzikler yaptık.
ESKİDEN VAR ÜZERE GİYİNİRDİK ARTIK YOK ÜZERE GİYİNİYORUZ
◊ “Eskiden yokken var üzere giyinmeye çalışırdık, artık varken yok üzere giyiniyoruz” demişsiniz. Bunu açalım mı biraz?
– Evvelce sinemada herkes konutundan kostümünü getirirdi. O yokluk içinde bir halde düzgün giyinmeye çalışırdık. Yokken var üzere gösterirdik. Artık imkânlar çoğaldı ve her şey çok kolay ulaşılabilir biçimde. Lakin artık de yırtık pırtık kıyafetler moda oldu! Ben bir kez özendim, yırtık jean giydim. Ondan sonra fuar vakti İzmir’de belediye liderini ziyarete gittim. Otururken baktım elimle kapatmışım yırtığı. Söyledim de, “Başkan bak moda diye giydik fakat bu türlü de kapatıyorum” diye. (Gülüyor)
TÜRKİYE BABA MESKENİMİZ GİDECEK
BAŞKA HİÇBİR YERİMİZ YOK
◊ Gazino devrini konuştuk. O yılların Türkiye’sinden de bahsetmek ister misiniz biraz? O vakitler bir pop sanatkarı olmak nasıldı, dünyayı, Türkiye’yi nasıl görürdünüz? Bugünkü kadar hırçın mıydık her şeye karşı?
– O yıllarda da siyasi tartışmalar olurdu. Vakit zaman çalkantılar olurdu. Hatta darbeler de yaşadık. Lakin hiç bu kadar ayrışmamıştık, bu kadar bölünmemiştik. Bu düştüğümüz durum çok acı. İnsan çok üzülüyor. Yeterli ki bayramlar var diye düşünüyorum. Hiç olmazsa bayramlarda birkaç günlüğüne kırgınlıkları, dargınlıkları bir yana bırakıp milletçe kucaklaşmaya çalışıyoruz. Burası baba konutumuz, gidecek öbür hiçbir yerimiz yok. Daha kavgasız bir Türkiye için umudumuzu yitirmeyeceğiz. Türkiye için çalışmaya, yaşamaya devam edeceğiz.
YOĞUN TEMPODAN KEYİF ALIYORUM
◊ Müzisyen, oyuncu, sunucu, mimar, ressam… Kendinizi bölseniz, yüzde kaç kaç dağıtırsınız bunları?
– Kendimi ses sanatkarı olarak görüyorum artık. 20 yıl mimarlık yaptım, eşimle birlikte hoş işlere imza attık. 2001 krizinden sonra fotoğraf yapmaya başladım, 2005’te birinci standımı açtım. Ondan sonra vakit zaman sergilerim oldu…
◊ O stant serisinin ismi “Miras” değil mi?
– Evet, “Miras”. Bu topraklar üzerinde yaşamış üç imparatorluk ve birçok devletten bize kalan kültürel ve mimari mirası bahis alan, onları ekspresif üslupta yorumlayan fotoğraflarım var bu stantta. Beni çok dinlendiriyor fotoğraf yapmak.
◊ Torunlara vakit ayırabiliyor musunuz?
– Torunlar büyüdü artık. Artık onların kendi gündemleri var; flörtleri, sporları var. Biri tenis şampiyonu, başkası Londra’da okuyor, lise sonu bitirecek. Bir oburu yeniden sporla ilgileniyor…
◊ Oğlunuz Murat Evgin müzisyen, pekala üçüncü nesilde müziğe ilgi duyan yok mu?
– Şu anda pek yok üzere. Kulakları uygun aslında, ufak tefek enstrüman da denediler fakat müziğe yönelen olmadı.
BİZ RUHLARI SALLARDIK, ŞİMDİKİ MÜZİKLER VÜCUTLARI SALLIYOR
◊ Bir serzenişiniz var; “Bu devrin müzikleri beni tam sarmıyor, çağımız müzikleriyle eski bağlantısı kuramıyorum.” Bununla nasıl baş ediyorsunuz?
– Bizim kuşak daha manalı, daha derin sözlerle büyüdü. Bir sefer temelimizde Türk musikisi ve Türk halk müziği var. Bu iki ana damar, çok manalı kelamlar taşır. Bizim pop müziğimiz de o temellerin üzerinde inşa edildi. Münasebetiyle manalı sözlerle müzikler ürettik. Artık trendler farklı. Ancak bütün dünyada olan bir şey bu. Daha gündelik, birtakımı saçma sapan kelamlara sahip müzikler. Artık onlara fazla itiraz etmek de yaşlılık belirtisi. İhtiyarlar yaparlar bunu. (Gülüyor) Onun için korkuyorum, fazla bir şey demiyorum. Gençler demek ki kendilerini bu türlü söz ediyorlar diyeyim.
◊ “Hav Hav Hav” diye müzik var mesela, duydunuz mu onu?
– Demek ki çocuklar konuşamadıkları, kendilerini kelamla söz edemedikleri için bu halde anlatıyorlar diye yorumluyorum. Biz ruhları sallardık, şimdiki müzikler vücutları sallıyor. İnsan ruhunu sallayan müzikler vardı, artık daha çok vücutları sallamak üzerine. Ritmi severim ben, ritim çok hoştur lakin içinde içerik de olmalı, his olmalı yani.
TÖRPÜLENMİŞ BİR KOÇ ERKEĞİ
◊ 16 Nisan, Koç erkeği. Dediğim dedik bir diktatör müsünüz?
– Evvelden öyleydim, yaşla birlikte yumuşadım. Evet, Koç erkeği dediğim dedik olur, tezci olur lakin yaşla vakit her şeyi törpülüyor. Empati yapmayı severim. “Törpülenmiş bir Koç” diyebilirsin bana. (Gülüyor)
